 |
| ရပ္ႏိုင္ေပ့ ရပ္ႏိုင္ေပ့ |
“ ရပ္ႏိုင္ေပ့ ရပ္ႏိုင္ေပ့”
ကၽြႏ္ုပ္ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀က မတ္တပ္မရပ္ႏိုင္ ရပ္ႏိုင္ရွိတဲ့အရြယ္မွာ
ေမေမ က အနားကေန လက္ခုပ္တီးၿပီး “ ရပ္ႏိုင္ေပ့ ရပ္ႏိုင္ေပ့” ဆိုၿပီး ေမတၱာမ်က္လံုး ေမတၱာအၿပံဳးျဖင့္ အားေပးခဲ့တယ္။
ကၽြႏ္ုပ္အေမရဲ့ ရပ္ႏိုင္ေပ့ ရပ္ႏိုင္ေပ့ အသံကို ၾကားရတဲ့အခါတိုင္းမွာ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပိုမိုတက္ၾကြလာၿပီး မတ္တပ္ ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြႏ္ုပ္နည္းတူ ေလာကလူေတြအားလံုးဟာလဲ ရပ္ႏိုင္ေပ့ ရပ္ႏိုင္ေပ့ ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ပဲ မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ လူတိုင္းၾကားခ်င္ေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ အဲဒါကဘာလဲဆိုေတာ့ ငါ့ကို ဘယ္သူမ်ား အားေပးမလဲ။
ဘယ္သူမ်ား ရပ္ႏိုင္ေပ့ ရပ္ႏိုင္ေပ့ လုပ္ေပးမလဲဆိုတဲ့ အသံပဲျဖစ္တယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္းစာနာတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုအားေပးမႈဟာ ၾကားရတဲ့လူတိုင္းအတြက္ နား၀င္အခ်ိဳဆံုး အသံပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ဒီလိုအားေပးသံမ်ိဳးကို တစ္သက္လံုး ၾကားခ်င္ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လူေတြအမ်ားစုဟာ ငါတို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား အားေပးမလဲ ရပ္ႏိုင္ေပ့လုပ္မလဲဆိုၿပီး သူတစ္ပါးရဲ့ အားေပးမယ့္ အသံကိုသာ ၾကားခ်င္ေနၾကတယ္။ သူမ်ားကိုေတာ့ အားေပးဖို႔ ရပ္ႏိုင္ေပ့လုပ္ေပးဖို႔ စိတ္မကူးမိၾကဘူး။
လူေတြဟာ ငါ့ကို အားမေပးဘူး။ ငါကေရာ လူေတြကို အားေပးလို႔လား။
သူတို႔က ငါ့ကို ေစတနာေမတၱာမထားၾကဘူး၊ ငါကေရာ လူေတြကို ေစတနာေမတၱာထားလို႔လား။
လူေတြက ငါ့ကို အေကာင္းမေျပာၾကဘူး၊ ငါကေရာ လူေတြကို အေကာင္းေျပာလို႔လားဆိုၿပီး စသျဖင့္ ကိုယ့္စိတ္ကိုပဲ စစ္ၾကရပါမယ္။
သူတစ္ပါးကို ရပ္ႏိုင္ေပ့ မလုပ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ သင့္ကိုလဲ ရပ္ႏိုင္ေပ့ လုပ္မယ့္လူရွာမေတြ႕ႏိုင္ပါဘူး။ သင္ကိုယ္တိုင္က ျဖဴစင္တဲ့ေမတၱာေစတနာအရင္းခံၿပီး မိမိပတ္၀န္းက်င္အေပၚ အားေပးစကားေျပာၾကားရပါလိမ့္မယ္။
ကေလးဘ၀မွာ မိဘႏွစ္ပါးရဲ့ အားေပးမႈေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးႏိုင္တာနဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကိုလည္း တဖန္ျပန္ၿပီး အားေပးအားထားရာ ျဖစ္လာမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ (ေက်းဇူးမသိတတ္သူေတြကိုေတာ့ စာရင္းထည့္စရာမလိုပါ။)
သင္ကိုယ္တိုင္ လူေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အားေပးစကား ေျပာၾကားခဲ့တာရွိခဲ့ၿပီလဲ?။
သင္ကိုယ္တိုင္က လူေတြကို ရပ္ႏိုင္ေပ့ ရပ္ႏိုင္ေပ့ လုပ္ေပးခဲ့တာမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် မိမိကိုယ္ အားေပးမယ့္သူေတြဟာ မ်ားလာမွာပဲျဖစ္တယ္။
သာမန္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ငယ္ငယ္တုန္းက မိတ္ေဆြေတြ မ်ားသေလာက္ ႀကီးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ မိတ္ေဆြေကာင္းေတာင္ တစ္ေယာက္မွ ရွာလို႔မေတြ႕ႏိုင္တာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
အဲ…..ေသၿပီဆိုေတာ့လည္း လူမသိ သူမသိ မထင္မရွား ေသသြားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္အနားမွာ အားေပးေဖ*္ လူတစ္ေယာက္ေတာင္မွ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြဟာ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။
သက္တမ္းတိုတိုေလးအတြင္းမွာ ေနရသည့္အခိုက္ မိတ္ေဆြမရွိတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ ေနထိုင္သြားမယ္ဆိုလွ်င္ ဘ၀ဟာေျခာက္ေသြ႔ၿပီး သာယာေပ်ာ္ရႊင္စရာ မေကာင္းဘူး။
ေနရတဲ့အခိုက္ သက္တမ္းအတြင္းမွာ ေလာကႀကီးကို အေကာင္းျမင္စိတ္ထားျဖင့္ ၾကည့္တတ္ရမယ္၊ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ လူေတြကို ဆက္ဆံရမယ္။
အမ်ားရဲ့ အေပၚမွာ စာနာမႈ၊ အလိုက္သိမႈေတြနဲ႔ လူေတြကို အားေပးတတ္တယ္မယ္ဆုိရင္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ အားေပးမယ့္လူေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္ရွိလာပါလိမ့္မယ္။
မိတ္ေဆြေပါ့မ်ားတဲ့လူဟာ သာေရး နာေရး ဘယ္ကိစၥမဆို ေသျခင္းအဆံုးအထိ ဘာဆိုဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မလိုပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ေသၿပီဆိုလွ်င္ေတာင္မွ လိုက္ပို႔မယ့္သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေသမယ့္အေရးကိုေတာင္ ေတြးလို႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္လို႔ စာေရးသူစဥ္းစားမိပါတယ္……..။
(မွတ္ခ်က္။ ။ အရွင္ဣဒၶိပါလ၏ No-1 စာအုပ္ႏွာ-၅၃၈-၈ မွ ထပ္ဆင့္ေ၀ငွ တင္ျပပါသည္။)
No comments:
Post a Comment